Mindfulness bij bijles Duits
Door Eric Oostdijk.
Mijn ervaringen als docent in de wereld die onderwijs heet zijn niet altijd even educatief of pedagogisch te noemen. Soms is vergeten een zegening en essentieel om te blijven functioneren. Maar soms is het heel waardevol om zaken te onthouden. Deze blijken in het nazien essentieel om te blijven functioneren en visie te behouden. Zeker de moeite van het onthouden waard zijn de inspirerende ontmoetingen met leerlingen. In het bijzonder de ontmoeting met ene Bas.
Het is een druilerige maandag in januari als ik van de rector van een school te horen kreeg dat mijn contract per 1 april van dat jaar beëindigd zou worden wegens ‘verwachtingen die van mijn kant niet waargemaakt werden’. Ik werd als ‘High Potential' binnen gehaald en een jaar later als ‘Low Potential’ weer weggestuurd. En zo gebeurde het ook. Op de eerste van de maand april stond ik buiten op het schoolplein zonder baan maar wel vol van enthousiasme. De laatste maanden op deze school waren namelijk heel bijzonder te noemen, voor mij dan. En dan gaat mijn dank vooral uit naar een specifieke 2 gymnasium klas. Ik had het grote geluk om deze klas Duits bijles te mogen geven.'Mijn lessen waren inmiddels door een andere docent overgenomen, maar mijn uren moesten wel invulling krijgen, dus bijles. Deze kans greep ik met beide handen aan, met in mijn achterhoofd een plan...
Mijn plan was om de laatste maanden op mijn zinkende onderwijsschip te gaan experimenteren, iets wat we niet heel graag doen in het huidige onderwijs. Maar de beer was inmiddels geschoten, zijn huid verkocht. Ik had niets meer te verliezen en dus alles te winnen (en dat is trouwens een raar maar rijk gevoel)! Mijn plan was het om voor mezelf helder te krijgen of mindfulness zou aankomen bij deze leeftijdsgroep en dit schoolniveau. een uitgelezen kans om tegen de strrom in te zwemmen en te onderzoeken of mijn enthousiasme ook bij leerlingen te vinden was.
Toen ik de klas voor het eerst zag, stelde ik me voor en vertelde hen dat het officieel ‘bijles Duits’ was, maar dat we iets anders gingen doen. Alle leerlingen zaten op het puntje van hun stoel (en dat zien we graag in onderwijsland).
Ik nodigde hen uit om op te staan en heel hard door het lokaal te lopen totdat ze van mij een belletje zouden hoorden. Als dolle honden renden ze door het lokaal, alsof ze voor het eerst in hun leven werden bevrijd van een te strakke lijn om hun nek.
Toen klonk mijn belletje... en nodigde ik hen uit te stoppen, te pauzeren en op te merken hoe ze erbij stonden. Mijn instructie klonk als volgt: “Hoe voelt het lichaam, hoe voelt je hartslag? Voel je beide voeten op de grond, links en rechts. Verander niets aan dit moment. Kijk eens hoe dicht je bij dit moment kunt komen? Hoe sta je er op dit moment bij?”.
Na een paar minuten van stilte en pauzeren, stak Bas zijn vinger op. Hij vroeg of hij iets mocht zeggen. “Natuurlijk Bas, ga je gang.” zei ik. Toen zei hij de voor mij profetische woorden: “U bent de eerste docent, die vraagt hoe ik erbij sta en niet hoe ik ervoor sta. Dat laatste gaat altijd over cijfers en mijn rapport, uw vraag gaat over mij als persoon.” (Stilte...).
Leerlingen willen gezien en gehoord en gevoeld worden en mindfulness helpt daarbij! Zij merken het heel scherp op en zij niet alleen...
Een dag later werd ik door mijn teamleider apart genomen in de docentenkamer. Ze vroeg me wat ik tijdens mijn uurtje bijles Duits had gedaan in de 2 gymansium klas. Ik voelde de revolutionair in mijn lachen. Ik voelde me vrij en bereid te antwoorden wat ik moest antwoorden. Ik zei: “Ik heb mindfulness-oefeningen met hen gedaan en dat was prachtig!”
Mijn teamleider begon terloops te lachen en vervolgde haar verhaal: “Gisterenmiddag werd ik namelijk door de moeder van Bas gebeld met mededeling... dat zij het fantastisch vond dat ik met mindfulness-oefeningen had gewerkt tijdens de bijles. Ze bleek in de tuin te hebben gestaan toen Bas fluitend aan kwam rijden. Voor het eerst sinds maanden kwam hij blij en opgewekt thuis uit school met de boodschap, dat hij het gevoel had dat hij nu pas echt iets leerde op school...”deelde de Bas zijn moeder mee.
Mijn dagen waren weliswaar geteld op deze school. Mijn carriere als docent misschien wel voorgoed om zeep geholpen, maar mijn enthousiasme voor mindfulness in het onderwijs had een enorme boost gekregen door de simpele ontmoeting met Bas. Een hartelijk dank daarvoor!
